Bu yazının başlangıcı yok. Sadece içimde binlerce kelime bırak çıkalım artık diyor. Biraz korkak kelimelerim bugün. Uzun zamandır dökülemedikleri için biraz şaşkın. Korkma diyorum kendime , susma artık. Bırak bul yine kendini.
Siz de yorgun musunuz? Ben çok yorgunum. Ama bitmeyen bir inadım var savaşmak için. Bir tek içimdeki şu kırgınlığın tarifini, çaresini bulamıyorum. Yara bere içinde sanki kalbim. Neresinden tutsam elimde kalıyor. Olsun, buna da şükür diye devam ediyorum. Bu daha da ilginç benim gibi biri için. Yaş ilerledikçe ya da yaralar çoğaldıkça sakince kabul etmek böyle oluyor galiba. Yoksa güçlü görünmek çabası değil bu kimse yanlış anlamasın.
Herkese iyi geceler...Şimdilik bu kadar yeter..
